نصيحتی کنمت بشنو و بهانه مگير

هر آن چه ناصح مشفق بگويدت بپذير

ز وصل روی جوانان تمتعی بردار

که در کمينگه عمر است مکر عالم پير

نعيم هر دو جهان پيش عاشقان بجوی

که اين متاع قليل است و آن عطای کثير

معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم

که درد خويش بگويم به ناله بم و زير

بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم

اگر موافق تدبير من شود تقدير

چو قسمت ازلی بی حضور ما کردند

گر اندکی نه به وفق رضاست خرده مگير

چو لاله در قدحم ريز ساقيا می و مشک

که نقش خال نگارم نمی‌رود ز ضمير

بيار ساغر در خوشاب ای ساقی

حسود گو کرم آصفی ببين و بمير

به عزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار

ولی کرشمه ساقی نمی‌کند تقصير

می دوساله و محبوب چارده ساله

همين بس است مرا صحبت صغير و کبير

دل رميده ما را که پيش می‌گيرد

خبر دهيد به مجنون خسته از زنجير

حديث توبه در اين بزمگه مگو حافظ

که ساقيان کمان ابرويت زنند به تير