بازآی ساقيا که هواخواه خدمتم

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

زان جا که فيض جام سعادت فروغ توست

بيرون شدی نمای ز ظلمات حيرتم

هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

عيبم مکن به رندی و بدنامی ای حکيم

کاين بود سرنوشت ز ديوان قسمتم

می خور که عاشقی نه به کسب است و اختيار

اين موهبت رسيد ز ميراث فطرتم

من کز وطن سفر نگزيدم به عمر خويش

در عشق ديدن تو هواخواه غربتم

دريا و کوه در ره و من خسته و ضعيف

ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم

دورم به صورت از در دولتسرای تو

ليکن به جان و دل ز مقيمان حضرتم

حافظ به پيش چشم تو خواهد سپرد جان

در اين خيالم ار بدهد عمر مهلتم