چرا نه در پی عزم ديار خود باشم

چرا نه خاک سر کوی يار خود باشم

غم غريبی و غربت چو بر نمی‌تابم

به شهر خود روم و شهريار خود باشم

ز محرمان سراپرده وصال شوم

ز بندگان خداوندگار خود باشم

چو کار عمر نه پيداست باری آن اولی

که روز واقعه پيش نگار خود باشم

ز دست بخت گران خواب و کار بی‌سامان

گرم بود گله‌ای رازدار خود باشم

هميشه پيشه من عاشقی و رندی بود

دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم

بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ

وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم