حاليا مصلحت وقت در آن می‌بينم

که کشم رخت به ميخانه و خوش بنشينم

جام می گيرم و از اهل ريا دور شوم

يعنی از اهل جهان پاکدلی بگزينم

جز صراحی و کتابم نبود يار و نديم

تا حريفان دغا را به جهان کم بينم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

گر دهد دست که دامن ز جهان درچينم

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح

شرمسار از رخ ساقی و می رنگينم

سينه تنگ من و بار غم او هيهات

مرد اين بار گران نيست دل مسکينم

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر

اين متاعم که همی‌بينی و کمتر زينم

بنده آصف عهدم دلم از راه مبر

که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کينم

بر دلم گرد ستم‌هاست خدايا مپسند

که مکدر شود آيينه مهرآيينم