از من جدا مشو که توام نور ديده‌ای

آرام جان و مونس قلب رميده‌ای

از دامن تو دست ندارند عاشقان

پيراهن صبوری ايشان دريده‌ای

از چشم بخت خويش مبادت گزند از آنک

در دلبری به غايت خوبی رسيده‌ای

منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان

معذور دارمت که تو او را نديده‌ای

آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا

بيش از گليم خويش مگر پا کشيده‌ای