زان می عشق کز او پخته شود هر خامی

گر چه ماه رمضان است بياور جامی

روزها رفت که دست من مسکين نگرفت

زلف شمشادقدی ساعد سيم اندامی

روزه هر چند که مهمان عزيز است ای دل

صحبتش موهبتی دان و شدن انعامی

مرغ زيرک به در خانقه اکنون نپرد

که نهاده‌ست به هر مجلس وعظی دامی

گله از زاهد بدخو نکنم رسم اين است

که چو صبحی بدمد در پی اش افتد شامی

يار من چون بخرامد به تماشای چمن

برسانش ز من ای پيک صبا پيغامی

آن حريفی که شب و روز می صاف کشد

بود آيا که کند ياد ز دردآشامی

حافظا گر ندهد داد دلت آصف عهد

کام دشوار به دست آوری از خودکامی