دل سراپرده محبت اوست

ديده آيينه دار طلعت اوست

من که سر درنياورم به دو کون

گردنم زير بار منت اوست

تو و طوبی و ما و قامت يار

فکر هر کس به قدر همت اوست

گر من آلوده دامنم چه عجب

همه عالم گواه عصمت اوست

من که باشم در آن حرم که صبا

پرده دار حريم حرمت اوست

بی خيالش مباد منظر چشم

زان که اين گوشه جای خلوت اوست

هر گل نو که شد چمن آرای

ز اثر رنگ و بوی صحبت اوست

دور مجنون گذشت و نوبت ماست

هر کسی پنج روز نوبت اوست

ملکت عاشقی و گنج طرب

هر چه دارم ز يمن همت اوست

من و دل گر فدا شديم چه باک

غرض اندر ميان سلامت اوست

فقر ظاهر مبين که حافظ را

سينه گنجينه محبت اوست