ساختمان ها می توانند بوسیله یک سیستم عصبی دیجیتال نقاط ضعف خود را تشخیص دهند.

محققان دانشگاه MIT به یک مدل محاسباتی رسیده اند که لرزش های محیطی را که روزانه در هر ساختمان روی می دهد، تشخیص داده و از آن میان سیگنال هایی را می یابند که می توانند باعث ثبات ساختمان شوند.

ساختمان ها مدام لرزش دارند که این لرزش اغلب به خاطر رفت و آمد و حرکت وسایل نقلیه نزدیک آنهاست. این دستگاه ساخته شده اند تا ساکنین داخل ساختمان این لرزش ها را حس نکنند، با اینحال این لرزش های کوچک بین طبقه ها نفوذ می کنند. تیم دانشگاه MIT بلندترین ساختمان کمبریج (ساختمان سبز)، ساختمانی 21 طبقه که توسط I.M Pei طراحی شده است را درنظر گرفته اند و 36 عدد شتاب سنج به آن وصل کرده اند تا لرزش ها و حرکات کف در طبقات مشخص شده را اندازه بگیرند.

اورال بایوکازتورک (Oral Buyukozturk)، استاد دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست و از نویسنده های مقاله طراحی مدل می گوید “این سنسورها یک سیستم عصبی تعبیه شده را نشان می دهند. موضوع، استخراج سیگنال های مورد نظر از داده های این سنسورها و انطباق آن ها با شرایط طبیعی ساختمان می باشد که به چالشی در این رشته تبدیل شده است”.

بایوکازتورک و تیم همراهش “ساختمان سبز” را شبیه سازی کردند. سیگنال های حیاتی گرفته شده از سنسورها، که همان لرزش های محیطی هستند، در شبیه سازی وارد می شوند. بایوکازتورک می گوید ” پایه ساختمان را نگاه می کنیم تا ببینیم لرزش مثلا یک کامیون چه اثری بر ساختمان دارد و اینکه چطور این لرزش به صورت عمودی و افقی، با چه سرعت و مسیری به نقاط دیگر منتقل می شود”.

این مدل، تغییرات جزئی و روزانه را در چگونگی حرکت ساختمان در برابر بادهای شدید یا زمین لرزه های خفیف نشان داده و بازسازی ساختمان های قدیمی را بخصوص در مناطق زلزله خیز محقق می سازد.

هائو سان (Hao Sun) نویسنده ارشد این مقاله معتقد است در آینده، تمام ساختمان های سطح شهر به چنین سیستم کنترلی مجهز خواهند شد. ساختمان هایی با این سنسورها و پردازنده های مرکزی، هوشمند محسوب می شوند و سلامت خود را به موقع تشخیص داده و احتمالا در مقابل حوادث شدید مقاوم خواهند بود”.

ترجمه: پروا روزبه جوان