مشکل اصلی این گل سایبورگ این بود که پلیمر مصنوعی به صورت توده‌ای در بافت آوندی گیاه حرکت می‌کرد و مدارهای ارگانیک را تنها در نقاط محدود و خاصی به وجود می‌آورد. هدف نهایی دانشمندان این بود که  گلی را توسعه دهند که کاملا قابلیت الکترونیک داشته باشد و همین امر موجب شد که محققان دانشگاه لیتشوپینگ از پلیمر دیگری با نام «اولیگومر» برای ساخت رز الکترونیک استفاده کنند.

اولیگومر اندازه‌ای کمتر از یک مولکول دارد و همین امر به آن اجازه می‌دهد که به راحتی در تمام سیستم آوندی تا برگ و گل گیاه حرکت کند و و در نهایت شبکه‌ای کامل از سیم‌های تولیدکننده الکتریسیته تشکیل دهد.

یکی دیگر از موفقیت‌های این محققان در ساخت گیاه سایبورگ، عدم نیاز این گل الکترونیک به منبع انرژی است. سیم‌های اولیگومری که درون سیستم آوندی رز الکترونیک شکل گرفته‌اند، همه با هم به صورت موازی قرار گرفته‌اند و توسط سلول‌های گیاه از هم جدا شده‌اند؛ سلول‌هایی که به تنهایی نقش الکترولیت را ایفا می‌کنند. الکترولیت اصلی‌ترین قسمت برای ساخت یک ابرخازن است و در واقع، نوعی باتری است که شارژ زیادی را در مدت کوتاه در خود نگه می‌دارد.

سیستم ترمز احیا کننده در یک ماشین الکتریکی متکی به یک ابرخازن است که قبل از اینکه برق به موتور الکتریکی برای قدرت‌رسانی به خوردرو برگردد، به طور موقت آن را ذخیره می‌کند.

محققان معتقدند که با توسعه این رز الکترونیک، روزی فرا می‌رسد که پرورش گیاهان فقط با هدف تامین خوراک نخواهد بود، بلکه برای تامین انرژی مورد نیاز خانه هم خواهد بود.