• ارسال کننده: سمیه مظفری
  • تاریخ انتشار: 2018 / 07 / 02

یک رانندگی منحصر به فرد با ماشین پرنده

همچنان که من به همکارم ریچل کرین نگاه می کردم که داشت کلاه ایمنی موتور سیکلتی به سر می گذاشت، سباستین تران مدیر عامل کیتی هاوک گفت: این کار به سادگی بازی کردن بازی ماینکرفت است.

من و ریچل برای اولین رونمایی از ماشین پرنده تک سرنشین سیلیکون به لاس وگاس رفته بودیم. وقتی سال گذشته کیتی هاوک، که به وسیله گوگل تاسیس شده و توسط تران مدیریت می شود، ماشین پرنده تک سرنشین جدیدش را معرفی کرد، توجهات بسیاری را از سر تا سر جهان به خود جلب کرد.

اما اکنون ریچل منتظر است تا نام خود را به عنوان اولین گزارشگری ثبت کند که سوار جدیدترین مدل ماشین پرنده شده، ماشینی که برای سوار شدن به آن نیاز به گواهینامه خلبانی نیست. همان طور که انتظار می رفت، او عصبی و پریشان بود و من خیالم راحت بود که روی صندلی خلبان نمی نشینم.

ماشین 114 کیلوگرمی درست شیبه چیزی میان هواپیمای بدون سرنشین و هواپیمای شناور بود. من از فاصله 15 متری می دیدم که هر 10 پروانه ماشین شروع به چرخیدن کردند.

ماشین پرنده 114 کیلوگرمی

پیش از این من بارها و بارها بدون هیچ ترسی سوار نیم دوجین خودرو های بدون راننده شده بودم، اما راندن ماشین پرنده، که خود اولین نمونه است، مرا نگران می کرد.

اوایل همان روز در حالی که دمای هوا به بالای صد درجه رسیده بود، پرسنل کیتی هاوک، برای ریچل کلاسی 90دقیقه ای گذاشتند تا به او بیاموزند چطور این ماشین پرنده را براند. تران امیدوار بود که آموزش ریچل در نهایت 5 دقیقه به طول بیانجامد.

تران در واقع پیش از این که برنامه اتومبیل بدون سرنشین شرکت گوگل را رهبری کند، برنده مسابقات دولتی در زمینه ساخت اتومبیل های بدون سر نشین بود. وی می گفت: اگر این کلاس کمتر از 1 ساعت طول بکشد آن را برای هر فردی که مایل باشد برگزار خواهیم کرد.

آموزش پرواز با ماشین پرنده

سباستین تران مدیر عامل شرکت کیتی هاوک مقابل مرکز کنترلی که پرواز ها را کنترل می کرد، قدم می زد.

شرکت تران اقدامات شرکت حمل و نقل هوایی شخصی را برای کنترل ترافیک، تحت نظارت داشت. اما پیش از این که غرق در رویا ها و آرمان ها شویم، همه حاضرین از جمله من و ریچل باید متقاعد می شدیم این تکنولوژی چیزی است که خواسته و نیاز همه ماست.

ریچل پس از اینکه دستگیره را به آرامی گرفت با کمک دستانش از روی بار اندازی موجود در ساحل دریاچه لاس وگاس واقع در 40 کیلومتری مرکز شهر، خود را به داخل ماشین پرنده کشید.  وی با استفاده از یک اهرم کنترل مشابه دسته بازی اتاری در دستانش، با دقت شروع به راندن ماشین پرنده کرد، و در مسافتی میان 1 تا 3 متر بر فراز دریاچه پرواز کرد (نهایت سرعت وی در حدود 2.5 متر بر ثانیه تنظیم شده بود – خلبانان با تجربه نیز می توانند تا 9 متر بر ثانیه این ماشین را برانند).

همچنان که ریچل بر فراز دریاچه به نرمی حرکت می کرد، تیم کنترل پرواز شرکت کیتی هاوک، پرواز وی را از داخل یک ساختمان کوچک در همان نزدیکی تحت نظر داشت و به وسیله اسپیکر های موجود در کلاه ایمنی، او را راهنمایی می کردند. پنج دقیقه بعد، ریچل به مانند یک خلبان حرفه ای به اسکله باز گشت. و دستانش را به منظور پیروزی و خوش حالی از هم باز کرد. و همه ما برای او فریاد شادی کشیده و او را تشویق کردیم.

پرواز موفق با ماشین پرنده

ریچل کراین، پس از اولین پروازش مورد تحسین و ستایش قرار گرفت. ریچل بعدا به من گفت: ” اهرم کنترل ماشین بسیار شهودی و قابل درک بود، اما نمی توان گفت این ماشین راحتترین ماشینی بوده که تا به حال در آن نشسته ام. به طور قطع لرزش هایی داخل آن احساس می شود.”

پروانه موتور، پرواز کردن ماشین را آسان تر نموده حتی زمانی که خلبان  دست به دستگاه کنترل نزده است. هیچ عملیات کنترلی، مجموعه ابزار ها و صفحات نمایشی پیچیده ای در این ماشین اعمال نشده است. تیم کیتی هاوک همه چیز گرفته از فرمان ماشین تا کنترلر های بازی ویدئویی و همچنین دریچه کنترل بنزین را به دقت مورد بررسی و آزمون قرار داده اند تا طرحی پیدا کنند که افراد به راحتی بتوانند از آن استفاده کنند.

ریچل خاطر نشان کرد: دشوار ترین موقعیت امروز بی شک بخش گودال توپی آن بود.

طی جلسه آموزشی ریچل، او با کمربندی داخل ماشین نگاه داشته شده بود و به صورت وارونه داخل یک گودال توپی قرار گرفته بود. هدف از این تمرین این بود که او باز کردن کمربند صندلی ماشین و فرار کردن از آن را در زمان بروز حادثه و واژگون شدن ماشین در آب را آموزش ببیند.

صبح روز بعد، من و ریچل دوباره به اسکله بازگشتیم، و او دوباره آماده پرواز بود. ریچل دیگر عصبی نبود. او ماشین پرنده را گردا گرد دریاچه به پرواز درآورد، و سعی می کرد نسبت به روز قبل حرکات پیچیده تری مثل حرکت 8 به نمایش بگذارد. حدود نهایی سرعت او همچنان روی 2.5 متر بر ثانیه تنظیم شده بود در حالی که او می خواست سرعتش بیشتر باشد.

چند ماه پیش، شرکت کیتی هاوک مرکز آموزشی خود را در برهه زمانی مشخصی مثل کلاس های آموزشی ریچل، بر فراز دریاچه برگزار کرد. این شرکت تقریبا چیزی در حدود 1500 پرواز آزمایشی را همراه با کارکنان خود اجرا کرد. اکنون پرواز با این ماشین سودمند پرنده برای تمام افراد و همکاران تجاری علاقه مند و همچنین شخصیت های مهم اجتماعی آزاد است. پیش از این و در بهار سال گذشته، کیتی هاوک حدودا 1200پرواز آزمایشی را با استفاده از نمونه اولیه  آن که شبیه دستگاه شخم زن بود، اجرا کرده بود.

هدف و برنامه اصلی شرکت رساندن هر چه زودتر این ماشین به دست مشتریان و عرضه آن در بازار است. در حال حاضر فرایند آن در مرحله ثبت سفارشات است (قیمت آن هنوز اعلام نشده است). اما اولین فروش ها مربوط به شرکت ها و ارگان های همکار کیتی هاوک است که قصد داشتن ناوگان دارند درست مثل شهربازی ها.  شرکت کیتی هاوک تضمین می کند که خلبان این ماشین ها به همین روش آموزش دیده و توسط افراد حرفه ای تحت کنترل خواهند بود.

آشنایی با اولین ماشین پرنده

پیش از پرواز پروانه موتور از روی قلابی جدا می شود. تاد ریچرت، مهندس ارشد این پروژه است، و در رزومه خود سابقه ساخت و طراحی ماشین های سبک را دارد. او زمانی بر مبنای طول بال های هواپیمای بوئینگ 737، هلکوپتری ساخت که انرژی اش به وسیله یک دوچرخه تامین می شد. در سال 2016 دوچرخه تخم مرغی شکل وی رکورد سرعت غیر هوایی را با سرعت 40 متر بر ثانیه شکست.

ریچارد می گوید: پس از پروژه دوچرخه ما سباستین را ملاقات کردیم و او گفت: ” روی آن روتور بگذارید. بیا با هم یک ماشین پرنده بسازیم” هدف ما ساختن چیزی بود که کاملا مفید و کاربردی باشد و آن همان چیزی بود که مردم به وسیله آن قادر باشند به راحتی تردد و سفر کنند.

ریچارد ماشین پرنده اش با نام فلایر را هم اکنون آماده و پروژه ای تمام شده تلقی می کند. تران هم با او موافق است، و به علاوه اضافه کرد که دوست دارد ماشینش تا ارتفاع بیشتری پرواز کند. او فکر می کند که سرعت ماشینش باید به 45 متر بر ثانیه برسد. اما پیش از این تیمش باید پرواز های آزمایشی بسیاری انجام داده و ماشین را به یک چتر نجات تجهیز کنند. در حال حاضر این ماشین تنها بر فراز آب پرواز می کند.

ریچارد عنوان می کند که سبک بودن و کم وزن بودن ماشین پرنده نکته ای حیاتی و ضروری است، از این رو  بر اساس مقررات سازمان هوانوردی فدرال(FAA) – که لازم است این نوع از هواپیما وزنی کمتر از 115 کیلو گرم داشته باشند- خلبانان بدون گواهینامه هم می توانند این ماشین را برانند. (وزن فلایر هم دقیقا همین اندازه است).

همچنین بر اساس مقررات پرواز فلایر و ماشین های مشابه فلایر -که به آنها ماشین های فوق سبک می گویند- پروازشان هنگام شب و یا بالای سر انسان با محدودیت همراه است.

با این وجود احتمالا تا چند سال دیگر ما با ماشین های پرنده خود به محل کار رفته و شاید این قبیل نوآوری هایی که در وگاس رخ می دهند از مرز های وگاس نیز فراتر روند.

نوشته مت مکفارلند 6 جون 2018

ترجمه: آتنا هوایی

این محتوا اختصاصاً برای یاد بگیر دات کام تهیه شده است استفاده از آن با ذکر منبع همراه با لینک آن و نام نویسنده یا مترجم مجاز است
برچسب ها:



 

در یاد بگیر دات کام مشترک شوید و آخرین مطالب را در ایمیل خود دریافت نمایید

نظر شما چیست؟

پرسش های خود را در بخش پرسش و پاسخ مطرح کنید

محدودیت زمانی مجاز به پایان رسید. لطفا کد امنیتی را دوباره تکمیل کنید.




بستن تبلیغات

تبلیغات اینترنتی در یاد بگیر دات کام



صفحه ما را در فیس بوک دنبال کنید صفحه ما را در توییتر دنبال کنید صفحه ما را در  اینستاگرام دنبال کنید صفحه ما را در لینکداین دنبال کنید