آنچه که شما مایل به دانستن آن هستید، ولی از پرسیدن آن می ترسید.

تا همین چندی پیش، پردازنده ها تا حد زیادی تنها توسط سرعت کلاک خام یا همان سرعت پردازنده مورد قضاوت قرار می گرفتند. یعنی پیشتر تصور بر این بود که هرچه سرعت کلاک یک پردازنده بیشتر باشد قدرت آن نیز بیشتر است. یک معیار اندازه گیری از این لحاظ که، تراشه قادر به انجام چه تعداد ازمحاسبات، در ظرف یک ثانیه است.

اما این روزها، همه چیز درباره هسته هاست. همه صحبت ها در مورد هسته های پردازشی است و اهمیت پردازنده ها وابسته به تعداد هسته های آن است نه سرعت کلاک پالس و فرکانس پردازشی.

 که این امر به صاحبان برند تراشه ها همچون اینتل اجازه داده است که سرعت تراشه هایشان را از طریق تقسیم وظایف مابین تعداد واحد پردازشی موجود درهمان قاب ارتقا دهند، همراه با نرم افزار طراحی شده برای بهره گیری از مزایای چندین هسته، چنین پردازنده هایی می توانند سریعتراز قبل ازعهده کارهای پرتنش و فشرده برآیند.

با این حال، خریداری یک پردازنده جدید، واقعا به سادگی انتخاب یک پردازنده با سریعترین سرعت پردازشی و هسته های بیشتر نیست. اما ما اینجا هستیم برای کمک به ترسیم کلی تفاوت های ظریف و نه چندان ظریف، قبل ازاینکه شما کامپیوتر شخصی بعدی خود را خریداری کنید. بیایید با یک مقدمه در خصوص اینکه اینتل مجبور به ارائه چه چیزی بوده است شروع کنیم.

اما اگر شما کنجکاوید بدانید که  کدام پردازنده ها، سریعترین پردازنده های موجود حال حاضر هستند برای فهمیدن آن، مستقیما به بخش پایانی مقاله مراجعه کنید.

  درون پردارنده اینتل

برای رسیدن به اهداف بحثمان، ما به طور دقیق و مشخص بر روی سی پی یو های تولید شده توسط شرکت اینتل تمرکز خواهیم کرد که به عنوان رهبر بازار تأمین قدرت اکثریت سیستم های موجود مبتنی بر ویندوزو سیستم عامل مکینتاش، در نظر گرفته می شود. پردازنده های شرکت رقیبش AMD، معمولا بهای کمتری دارند و از این رو به طور رایج تری در جعبه های ویندوزی مقرون به صرفه یافت می شوند.

شرکت اینتل پردازنده های اختصاصی برای سرورها و وسایل توکار می سازد، مانند تعداد رو به رشد دستگاه های موبایل. اگرچه این CPU ها به تعدادی از محصولات هم خانواده دسته بندی شده اند، نام های آشنایی همچون Xeon، Atom و Core، اما تمرکز ما بیشتر بر روی پردازنده های قدیمی کامپیوترهای رومیزی و نت بوک هاست، که این شرکت بواسطه آن ها معروف شده است.

 پردازنده های خانواده Core i3,i5,i7

محبوب ترین پردازنده های اینتل، سری Core “i”  خواهند بود، چون از پردازنده های Pentium و Celeron  که هر دو پردازنده های قدیمی اینتل هستند، قوی ترند. اما درحال حاضر، پنجمین نسل از پردازنده‌های سری  Core “i” اینتل ، پردازنده ای با نام کد “براودل Broadwell ” است. اینتل برای هر نسل از پردازنده های خودش یک اسم انتخاب می کند. مثلا نسل دوم سندی بریج، نسل سوم آی وی بریج، نسل چهارم هزول و نسل پنجم هم همین برادول Broadwell است.

پردازنده های سری “i” اینتل به سه دسته شکسته شده که می تواند به طور کلی به صورت “خوب، بهتر، بهترین” دسته بندی شوند؛ جایگزینی برای پردازنده Core 2 در سال  2006 معرفی شده اند.

برخلاف نامشان، Core i3 وCore i5  و  Core i7 به این معنی نیستند که هر کدام چه تعداد هسته پردازشی دارند به بیان دقیق تر، آن ها القاب و عناوین ساده ای هستند که رده بندی شرکت اینتل را مشخص می کند بر اساس این که چه تعداد ستاره را به یک تراشه عرضه شده براساس عملکرد مورد انتظار، اختصاص می دهد.

یکی از آسان ترین راه ها برای دسته بندی پردازنده های Intel Core  توجه نمودن به این مورد است که چگونه شرکت اپل آن ها را در صف نوت بوک های محبوب خود پیاده سازی کرده است. پردازنده های Core i7 برای قدرت بخشیدن به مک بوک پروهای باکیفیت 13 اینچی با صفحه نمایش Retina مورد استفاده قرار می گیرد. درحالی که پردازنده های Core i5 در سرعت های گوناگونی برای مک بوک پروهای 13 اینچی ارزان قیمت با صفحه نمایش Retina، مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین برای مدل های MacBook Air 11 و 13 اینچی نیز از پردازنده های Core i5 استفاده می شود.

شرکت اپل به طور معمول از پردازنده های Core i3 کم کیفیت و ارزان در خط تولید کامپیوترهای رومیزی و نوت بوک هایش استفاده نمی کند. اما بسیاری از ویندوزها OEMs ( OEMمخففOriginal Equipment Manufacturer) است. یعنی این ویندوز خریداری شده ولی به اسم خاصی خریده نشده و برای محصولات آینده خریده شده است.

در زمان خرید توسط شرکت خریداری شده هدف گذاری نشده که قرار است روی چه سیستمهایی نصب شود. برای همین پشتیبانی نمی شود و فقط روی یک کامپیوتر نصب می شود یعنی فقط برای یک سیستم با مشخصات ثابت رجیستر می شود.

این نسخه ها بسیار ارزان قیمت هستند. اگر شما از دیدن یک آگهی برای سیستمی با قیمتی بسیار خوب که به نظر واقعی می آید، خوشحال می شوید، یک انتخاب خوب وجود دارد. این سیستم ممکن است با چیزی از خانواده پنتیوم، سلرون که هر دوی آن ها پردازنده های قدیمی اینتل هستند یا Core i3 قدرت یافته باشد.

  درون یک هسته چه چیزی است؟

هسته پردازنده های Core i7 اولین بار در سال 2008 با نرخ کلاک فرکانس 1.6 گیگاهرتز در محدوده بین کمترین و بیشترین سرعت عرضه شد و اخیرا به سرعتی معادل 4.4  گیگاهرتز ارتقا یافته است.

دسته i7 عملا به دو گروه دیگر شکسته شد: پردازنده های چهار هسته ای که مقدار متوسطی از قدرت که معمولا بین 45 تا 130 وات است را پخش می کنند و دسته دیگر آن هایی هستند که برای سیستم های رومیزی در نظر گرفته می شوند. مابین 130 و 150 وات که انواع مختلفی از انتخاب های چند هسته ای قدرتمندتر را ارائه می دهند.

پله پایین بعدی در این لیست، Core i5 است. پردازنده محبوب رده متوسط در خط تولید اینتل که اولین بار در سال 2009 معرفی شد. تراشه های Core i5 برای لپ تاب ها و سیستم های رومیزی در پیکربندی های دو هسته ای و چهار هسته ای موجودند.

مدل های کوچک تر و کم مصرف ترِ پردازنده های Core i5 که در لپ تاپ ها به کار می روند منحصراً دو هسته ای هستند، در حالی که پردازنده های Core i5 مخصوص دسکتاپ، با اندازه بزرگتر و مصرف انرژی بیشتر، اکثراً چهار هسته ای هستند که به طور شگفت آوری کارآمد می باشند، درحالیکه پردازنده های core i7 برای کامپیوترهای رومیزی به هیچ وجه پیکر بندی دو هسته ای ندارند و همگی ۴ هسته ای به بالا هستند.

و اما آخرین گزینه لیست، Core i3  به عنوان نسل جدیدی بر روی مادربورد محسوب می شود.Core i3  در سال 2010 به عنوان گزینه ای مقرون به صرفه و دو هسته ای  با سرعت کلاک اولیه 2.4GHz  معرفی شد که در ماه های اخیر سرعت کلاک آن به3.7GHz  افزایش یافته است. اگرچه پردازنده های Core i3 ممکن است از لحاظ قدرت پردازشی در میان سری های دیگر اینتل پایین تر باشند و بیشتر برای توزیع و پراکندگی قدرت کمتر بین 35 تا 73 ساخته شده باشند اما به طور کلی، این سری ها در سیستم های ارزان قیمت یافت می شوند.

صفحه بعد >>