مرا به رندی و عشق آن فضول عيب کند

که اعتراض بر اسرار علم غيب کند

کمال سر محبت ببين نه نقص گناه

که هر که بی‌هنر افتد نظر به عيب کند

ز عطر حور بهشت آن نفس برآيد بوی

که خاک ميکده ما عبير جيب کند

چنان زند ره اسلام غمزه ساقی

که اجتناب ز صهبا مگر صهيب کند

کليد گنج سعادت قبول اهل دل است

مباد آن که در اين نکته شک و ريب کند

شبان وادی ايمن گهی رسد به مراد

که چند سال به جان خدمت شعيب کند

ز ديده خون بچکاند فسانه حافظ

چو ياد وقت زمان شباب و شيب کند