شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

که زيرکان جهان از کمندشان نرهند

من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سياه

هزار شکر که ياران شهر بی‌گنهند

جفا نه پيشه درويشيست و راهروی

بيار باده که اين سالکان نه مرد رهند

مبين حقير گدايان عشق را کاين قوم

شهان بی کمر و خسروان بی کلهند

به هوش باش که هنگام باد استغنا

هزار خرمن طاعت به نيم جو ننهند

مکن که کوکبه دلبری شکسته شود

چو بندگان بگريزند و چاکران بجهند

غلام همت دردی کشان يک رنگم

نه آن گروه که ازرق لباس و دل سيهند

قدم منه به خرابات جز به شرط ادب

که سالکان درش محرمان پادشهند

جناب عشق بلند است همتی حافظ

که عاشقان ره بی‌همتان به خود ندهند