سخنان حضرت علي عليه السلام

سخناني از حضرت علي (ْع) (قسمت دوم)

قناعت پيشه كردن، از عزت نفس است.

احمق ترين خلق كسي است كه خود را عاقلترين خلق بداند.

آفت وقار و هيبت مرد، شوخي است.

اگر چشم دل بينا نباشد، شنوائي گوش سودي ندهد.

با نيكان بدي مكن، چه آنان را از نيكي باز مي داري.

بالاترين بخشش آن است كه پيش از خواري خواستن باشد.

با پدران خود نيكي رفتار كنيد، تا پسرانتان به شما نيكي كنند.

انسان در زير زبان خويش پنهان است.

انسان را پس از مرگ خانه اي نيست، مگر خانه اي كه قبل از مرگ بنا كرده است.

بد ترين رفيق كسي است كه تو را به معصيت خدا تشويق كند.

ترسو را توفيق و كاميابي محال است.

پوزش طلبيدن نشان خردمندي است.

به هر چيز در دنيا بيشتر انس داري، زيادتر از آن بترس.

بلاي آدمي در زبان اوست.

كسي كه در كار كوتاهي كند به غم و اندوه دچار مي شود.

كسي كه خودخواهي و اسراف پيشه كند، از برتري و بزرگواري مي افتد.

بزرگوار كسي است كه در كيفر بدي نيكي كند.

مؤمن را شادي در جبين است و اندوه در دل.

ناداني دردناك ترين دردهاست.

هنگامي كه هوس ها بر عقل چيره شوند، انسان به پرتگاه ها كشيده مي شود.

هيچ مالي پر فايده تر از عقل نيست.

دانائي ميراثي است شريف و گرامي.

هر كه مرا حرفي بياموزد، مرا بنده خود گردانيده است.

هر كس ميدرود آنچه را ميكارد و جزا مي بيند آنچه را عمل مي كند.

خوبي سخن در كم گفتن است.

دانشي كه تو را اصلاح نكند، گمراهي است.

هر كس از خدا بترسد، ترسش از مردم كمتر مي شود.

سه كار شرم برنمي دارد: خدمت به مهمان، برخاستن از جا در برابر معلم و گرفتن حق خود.

دين مرد خرد اوست، كسي كه عقل ندارد، دين ندارد.

رشكبر هميشه بيمار است.

درباره آنچه از آن شناختي نداري، سخن مگوي.

سينه عاقل، صندوق اسرارش مي باشد.

يا دانشمندي زبان دار و گويا باش و يا شنونده اي علم نگهدار، مبادا جز اين دو، شخص سومي باشي.

غررالحكم، ج 4، ص 603

علم با عمل مقرون است پس هر كه مي داند، بايد عمل كند، و علم عمل را صدا زند اگر او پاسخش را نداد از نزد او برود.

نهج البلاغه، قصارالحكم، 366

بخل، گردآورنده همه عيبهاي زشت است و افساري است كه بهر كار بدي انسان را مي كشد.

نهج البلاغه، قصارالحكم، شماره 378

از بخل و نفاق اجتناب كنيد كه از مذمومترين اخلاقهاست.

غررالحكم، ج3، ص303. بحارالانوار، ج78، ص369

بخيل پيش عزيزان خود خوار است.

غررالحكم، ج1، ص199،377،128 و ج2، ص17

بخل ورزيدن به آنچه در دست داري، بدگماني به معبود است.

بخشندگي آدمي او را محبوب مخالفانش مي كند و بخلش او را نزد فرزندانش هم منفور مي سازد.