قلعه ی نوی شواین اشتین

مکان: هوهنش وانگا، آلمان

آغاز ساخت: 5 سپتامبر، 1869

پایان ساخت: 1892 نیمه تمام

ghaleshon1

سبک معماری: Romanesque revival : سبک معماری که در اواسط قرن نوزدهم پدیدار شد و الهام گرفته از معماری رومی قرن 11 و 12 بود

مالک: دپارتمان کاخ باواریایی

معمار: ادوارد رایدل

مهندسین: ادوارد رایدل، گئورگ فن دالمن و ژولیوس هافمن

مشاوران طرح: لودویگ 2 و کریستیان یانک

قلعه ی نوی شواین اشتین یا به انگلیسی نیو سوان استون، کاخی متعلق به قرن 19 که سبک معماری آن Romanesque revival بوده و بر روی تپه ای بر فراز روستای هوهنش وانگا در نزدیکی فوسن در جنوب غرب ایالات باواریا ساخته شده است.

هدف از ساخت این قلعه در واقع پناهگاهی برای شاه بوده اما بلافاصله پس از مرگش در سال 1886، تبدیل به مکانی عمومی شد. از آن زمان تا کنون بیش از 61 میلیون نفر از این قلعه ی دیدنی بازدید کرده اند (حدود 3/1 میلیون نفر در سال و حدود 6000 نفر در روزهای تابستان). این قلعه در چندین فیلم به عنوان لوکیشن استفاده شده و الهام بخش دیزنی لند برای قلعه ی زیبای خفته نیز بوده است.

موقعیت جغرافیایی

ghaleshon2

نمای شمالی از کوه ساولینگ (2047 متر) مرز بین باواریا و تایرول، شوانگا، بین دریاچه ی فورگن سیر و هوهنشوانگا و نوی شوین اشیتن

شهر شوانگا در ارتفاع 800 متری مرز یاد شده ی ایالت باواریا قرار گرفته است. پیرامون آن کوهپایه های آلپاین در جنوب ( به سمت مرز اتریش) و چشم اندازی پر از تپه در شمال که از آن جا مسطح به نظر می رسند، هستند.

در قرون وسطی، سه قلعه دید 360 درجه به روستا داشته اند که یکی از آنها قلعه ی نوی شواین اشتین بوده. در سال 1832، ماکسیکیلیان دوم پدر لودویگ و فرمانروای باواریا، خرابه های آن را خرید تا با کاخی نئو گوتیک با نام هوهنشوانگا آن را جایگزین کند. کاخ که ساختش در سال 1837 به پایان رسید تبدیل به ییلاق خانواده ی او شد و پسر ارشدش یعنی لودویگ بخش بزرگی از کودکی اش را در آن سپری کرد.

قلعه های ووردر هوهن شوانگا و هینتر هوهن شوانگا در تپه ی صخره ای مشرف به قلعه ی شواین اشتاین، دو دریاچه ی آلپ سی و شوانسی و همچنین روستا قرار دارد. این سه قلعه که تنها با یک خندق از هم جدا می شوند از یک سالن، یک دژ و یک دسته برج محافظت شده تشکیل شده اند. در قرن نوزدهم تنها ویرانه های قلعه های قرون وسطایی دوقلو باقی مانده بود اما بقایای قلعه ی هینتر هوهن شوانگا به عنوان مکان دیده بانی با نام سیلفن تورم شناخته می شد.

ویرانه های بالای کاخ خانوادگی به دلیل گردش های روزانه ی شاهزاده با نام تاج شاهزاده شناخته می شدند. او نخستین بار سال 1859 یکی از آن ها را در دفتر خاطراتش کشیده بود. هنگامی که شاه جوان در سال 1864 به قدرت رسید، ساخت قلعه ای تازه در مکان دو قلعه ی ویران شده به عنوان نخستین پروژه در سری ساخت و سازهای او قرار گرفت. لودویگ کاخ جدید را «هوهن شوانگا جدید» نامید؛ که پس از مرگش به نوی شواین اشتاین تغییر نام پیدا کرد. نتیجه ی گیج کننده اینکه هوهن شوانگا و شواین اشتاین، نام هایی کاملا معادل بودند؛ هوهن شوانگا جانشین خرابه های شواین اشتاین و شواین اشتاین جانشین ویرانه های دو قلعه ی هوهن شوانگا شده بود.

طراحی و مفهوم

قلعه ی نوی شواین اشتیان در غروب

معماری نوی شواین اشتاین، هم سبک معماری وقت به نام رومانتیسیسم قلعه و هم اشتیاق بیش از حد لودویگ به اپرا های ریچارد واگنر را در ذهن تداعی می کند.

در قرن نوزدهم، بسیاری از قلعه ها ساخته و بازسازی شدند؛ اغلب با تغییرات چشمگیری که جلب توجه می کردند. پروژه های ساخت قلعه مشابه نوی شواین اشتاین، در چندین ایالت آلمان و پیش از آن شروع شده بود همچون هوهن شوانگا، لیختن اشتاین، هوهن زولرن و بناهای بسیار دیگر در کناره ی رود راین از جمله قلعه ی استولزن فلز. ساخت نوی شواین اشتاین الهام گرفته از دو سفر در سال 1867 بود؛ یکی در ماه می در وارت برگ باز سازی شده نزدیک ایسناخ و دیگری در جولای در چاتو د پیرفوند که یوژن ویولت له دوک آن را از یک خرابه به کاخی تاریخی تبدیل کرد.

شاه هر دو بنا را بیانگر رمانتیسیسم قرون وسطی و افسانه شناسی موسیقایی دوستش واگنر می پنداشت. تان هاوزر و لوهن گرین، اپرا های واگنر او را بسیار تحت تاثیر قرار داده بود.

طرح اولیه بنا توسط کریستیان یانک، طراح صحنه، رسم و توسط ادوارد ریدل تصویب شد. بنا به دلایل فنی قلعه های مخروبه جایی در طرح نداشتند. ایده های نخستین قلعه برداشتی از استایل قلعه ی نورمبرگ بود و بنایی ساده را در مکان قلعه ی قدیمی ووردر هوهن شوانگا مجسم می ساختند که همگی رد شده و با طرح هایی مبسوط جایگزین شدند که بزرگ تر و برداشتی از وارت برگ بودند. شاه بر طرحی مفصل تاکید داشت و تایید شخصی خود را برای همه ی طرح ها الزامی می دانست. این کنترل او آن قدر پیش رفت که کاخ را به نوعی مخلوق خود او می دانستند تا معماران دست اندر کار.

گرچه منتقدان معماری وقت، نوی شواین اشتاین را که یکی از آخرین ساخته های قرن 19 بود معمولی می دانستند اما امروزه نوی شواین اشتاین و دیگر ساخته های لودویگ دوم، جز کارهای بزرگ تاریخی اروپا قلمداد می شوند. البته پروژه ی فالکن اشتین که مشابه نوی شواین اشتاین بود بنا به دلایل مالی هیچ گاه از یک طرح فراتر نرفتند.

کاخ نوی شواین اشتاین را می توان نمونه بارز معماری قرن نوزدهم دانست. اشکال سبک رومی (مکعب مستطیل های ساده و کمان های نیمه دایره ای)، گوتیک (خطوط رو به بالای بند کشی، برج های باریک، تاسیسات ظریف) و معماری و هنر بیزانسی ( دکور سالن تخت پادشاهی) همگی به طرزی گلچین شده با تکنیک های قرن نوزدهم ترکیب شده بودند. پاترونا باواریا و سنت جورج در قسمت حیاط کاخ اصلی به سبک لوفت مارلری محلی بودند؛ تکنیک آبرنگ روی گچ برای خانه های کشاورزی. در حالی که طرح های اولیه اجرا نشده برای گالری شوالیه ها از المان های هنر نو بهره برده است. ویژگی های طرح نوی شواین اشتاین، تم تئاتری دارد: کریستیان یانک بروی پرده های صحنه تصاویری از زمان خود را کشیده است.

استایل اصلی قرار بوده نئو گوتیک باشد اما کاخ در واقع به سبک رومی ساخته شده است. تم های اپرایی نیز از تان هاوزر به سمت لوهن گرین و پارسیفال می روند.

معماری

قلعه ی نوی شواین اشتین

بیرونی

مجموعه ی کاخ، از دروازه ای متقارن در میان دو برج پله دار آغاز می شود. دروازه ی شرقی تنها بنای مجموعه است که دیوارهایش با رنگ های متضاد رنگ آمیزی شده؛ دیوارهای بیرونی آجرهای قرمز و دیوارهای حیاط با سنگ آهک زرد.

ورودی دروازه که مزین به نگاره ی نشان خانوادگی ایالت باواریا است مستقیما به حیاط می رسد. حیاط از دو بخش تشکیل شده که بخش پایینی از شرق به دروازه و از شمال به برج مستطیلی و گالری می رسد. بخش جنوبی باز به سوی چشم انداز کوه های پیرامون است.

درونی

اگر ساخت قلعه به پایان می رسید، کاخ بیش از 200 اتاق از جمله اتاق مهمانان و خدمه و … می داشت. اما نهایتا تنها 15 اتاق و سالن تکمیل شد. در طبقات پایین تر، اتاق مدیریت و خدمه قرار داشت. در طبقات بالاتر اتاق شاه و اتاق خوانندگان و … قرار داشت.

پس از مرگ لودویگ

در زمان مرگ لودویگ قلعه تا اتمام ساخت فاصله ی بسیار داشت و او تنها 11 شب توانسته بود در قلعه بخوابد. بناهای خارجی دروازه و کاخ ساخته شده بودند اما برج مستطیلی همچنان زیر ساخت بود. کار سایه بان ها هنوز شروع نشده بود (البته در سال 1892 به شکلی ساده شده و بدون مجسمه های شخصیت های زن تکمیل شد). قرارگاه شوالیه ها نیز ساده ساخته شد. بناهای داخلی نیز تغییراتی یافت.

سال 1886 زمانی که لودویگ فوت کرد، نوی شواین اشتاین همچنان ناتمام مانده بود. او هیچ گاه نمی خواست کاخ را برای ورود عموم آزاد سازد. اما تنها 6 هفته پس از مرگش، لوئیت پولد جانشین او دستور داد تا بازدید عموم با پرداخت مبلغی آزاد شود.

ترجمه: میلاد خراسانیان

مطالب مرتبط:

این محتوا اختصاصاً برای یاد بگیر دات کام تهیه شده است استفاده از آن با ذکر منبع همراه با لینک آن و نام نویسنده یا مترجم مجاز است

برچسب ها: