مباحث و تحقیقات درباره ضررهای احتمالی وایفای چند سال است ادامه دارد. در تمامی این پژوهشها حکمی قطعی درباره این که آیا امواج وایفای ضرر دارد یا نه صادر نشده است.
در این مورد باید به چند مطالعه نظر انداخت و تمام ابعاد آن را در نظر داشت.
آژانس بینالمللی تحقیق سرطان که بخشی از سازمان بهداشت جهانی است، میدانهای الکترومغناطیسی رادیویی را به عنوان احتمال “۲ b” در رده عوامل خطرساز سرطان طبقه بندی کرده است که امواج وایفای و امواج تلفنی هم مشمول این میدانهای الکترومغناطیسی است. اما این به هیچ عنوان مدرکی برای اثبات آن نیست.
طبقهبندی احتمالی ” b۲” نه تنها شامل وایفای بلکه قهوه، نجاری و ترشی سبزیجات هم میشود. اما موارد ادعاشده در این طبقه ثابت نشدهاند.
یک پژوهش در سال ۲۰۱۱ مدعی شد که ارتباطی میان استفاده تلفنهای همراه و نوعی از سرطان مغزی پیدا کرده است. از سوی دیگر یک پژوهش تحلیلی دیگر که بر اساس اطلاعات و دادهها انجام شده بود نتیجه گرفت که هیچ ارتباطی میان امواج تلفنی و سرطان مغزی وجود ندارد.
سازمان بهداشت جهانی میگوید که در مطالعات علمی به خاطر پیدا کردن ارتباط میان امواج فرکانس رادیویی وایفای و سرطان هیچ مدرکی ارایه نشده است.
سازمان بهداشت جهانی نتیجهگیری میکند که هیچ ارتباط مستندی میان امواج وایفای و خطر برای سلامتی انسان تاکنون پیدا نشده است. اما با این وجود ابهاماتی هم در این زمینه وجود دارد.
نگرانیهایی که در این زمینه چند سال پیش هم مطرح شده بود، این موضوع را در بحث رسانهها جا داد.
در سال ۲۰۱۱، دکتر آنی ساسکو از موسسه سلامت عمومی، اپیدمولوژی و توسعه بوردو گفت: “اگر عمق نفوذ امواج الکترو مغناطیس به مغز چهار سانتیمتر باشد، در بزرگسالان به منطقه گیجگاهی (Temporal lobe) خواهد رسید که وظایف چندانی بر عهده ندارد اما در کودکان این میزان نفوذ مناطق مرکزیتر مغز را تحت تاثیر قرار خواهد داد.”
به گفته او:”علاوه بر این جمجمه کودکان نازکتر است و کمتر می تواند نقش حفاظتی داشته باشد و میزان آب موجود در مغز آن ها نیز بیشتر است و میتوان گفت دلایل زیادی وجود دارد که نشان می دهد میزان جذب اشعه در کودکان بیشتر است.”
در همان سال یک تحقیق اروپایی که در نشریه موسسه ملی سرطان آمریکا منتشر شد به این نتیجه رسیده بود که احتمال ابتلا در کودکانی که از تلفن همراه استفاده می کنند، نسبت به کودکانی که از این وسیله استفاده نمی کنند افزایش نمی یابد.
منتقدان این نظریه می گویند که تحقیقات در یک دوره زمانی کوتاه مدت انجام شده است و اطلاعات مورد استناد هم تاریخ گذشته هستند.