لتریل تراپی چیست؟ مکانیسم آن چگونه می باشد؟

لتریل یا آمیگدال, ماده ی خوراکی طبیعی است که برای قرن ها استفاده می شده است اما اولین کسی که به طور اختصاصی آن را برای درمان سرطان به کار برد و نام لتریل یا ویتامین ب ۱۷ را بر آن گذاشت, یک بیوشیمیست آمریکایی به نام دکتر ارنست کربس بود. البته ساختار لتریل فقط یک ویتامین نیست.

تمام مواد خوراکی طبیعی که دارای فاکتوری به نام نیتریلوسید هستند حاوی این ماده می باشند. در سال ۱۹۵۰ میلادی, دکتر ارنست این ماده را به شکل کریستال جدا کرد و نام لتریل را بر آن گذاشت. سپس آن را بر روی حیوانات تست نمود و مطمئن شد که سمی نیست ولی به خاطر این که مطمئن شود بر روی انسان هم سمی و مضر نیست, آن را بر روی خودش تست نمود و وقتی در این مرحله به یقین رسید. آن را برای درمان بیماران سرطانی به کار برد.
ترکیب شیمیایی لتریل شامل ۴ واحد است. ۲ واحد گلوکز, ۱ واحد بنزالدهید و ۱ واحد سیانید می باشد. هر ۴ واحد با هم و در یکدیگر قفل شده اند و جدا ناپذیر هستند. واحد سیانید, به تنهایی می تواند سمی و خطرناک باشد, اما در این مولکول چون با واحد های دیگر ترکیب شده است, مطلقا هیچ خطری برای بدن ندارد. مثل ترکیب شیمیایی نمک, کلر به تنهایی برای بدن بسیار مضر و خطرناک است اما وقتی که با سدیم ترکیب می شود, نمک را به وجود می آورد که برای بدن ضروری است.

تنها یک ماده وجود دارد که می تواند این مولکول ۴ واحدی را شکسته و سیانید را آزاد کند و آن آنزیمی به نام بتا گلوکزیداز است, خوشبختانه, آنزیم بتا گلوکزیداز در سلول سالم یافت نمی شود, ولی وقتی سلول ها سرطانی می شوند به مقدار خیلی زیاد ساخته شده و به میزان حتی صد برابر در اطراف سلول های سرطانی تشکیل می گردد و این سلول ها را محاصره می کند و به آنزیم باز کننده معروف است.
در نتیجه مولکول لتریل یا ویتامین ب ۱۷ در اطراف سلول های سرطانی به خاطر مقادیر زیاد این آنزیم شکسته شده و سم سیانید آزاد شده از این مولکول، به طرف سلول های سرطانی یورش برده و آن ها را منهدم می سازند.
اما شاید این جا سوالی پیش آید و آن این است که به خاطر جریان خون, باز مقداری از این سم به طرف سلول های سالم رفته و می تواند خطرناک باشد. ولی از آن جا که خالق عظیم ما, خدای پر از شگفتی و حکیم مطلق میباشد, عمل شگفت انگیز دیگری انجام داده و ماده ی دیگری خلق نموده, تا این مسیر مداوا به طور کامل انجام گردد. و آن یک آنزیم بنام رودانسه است که به آنزیم محافظ معروف می باشد.
این آنزیم قادر است که سم سیانید را خیلی سریع خنثی نموده و آن را تبدیل به موادی کند که برای بدن سودمند می باشد و این آنزیم در سلول های سرطانی وجود ندارد. پس سلول های سرطانی نمی توانند اثر سمی سیانید آزاد شده از مولکول ب ۱۷ را خنثی نمایند اما سلولهای سالم این آنزیم محافظ را به فراوانی داشته و کاملا اثر سمی سیانید در آن ها خنثی گشته و موادی مفید برای بدن دراین تبدیل ساخته می شود.

وقتی که آنزیم بتا گلوکوزیداز به مولکول لتریل برخورد می کند, این مولکول، شکسته شده و دو مولکول گلوکز, یک مولکول سیانید و یک مولکول بنزالدهید آزاد می گردد. وقتی مولکول بنزالدهید به سلول های سالم برخورد می کند, اکسیده شده و تبدیل به یک سلول مفید بنام بنزوئیک اسید می گردد که به عنوان یک فاکتور ضد روماتیسم, ضد التهاب, برطرف کننده ی درد و ضد عفونی کننده است. پس بدن در این حالت یک مسکن طبیعی را برای درد خود پیدا می کند و نیاز به داروهای مخدر و مسکن نیست.
از طرف دیگر آن دسته از سلول های بنزالدهید که به سمت سلول های سرطانی رفته اند به خاطر فقدان اکسیژن در سلول های سرطانی آن ها در مدت طولانی باقی مانده و اثرات مرگبار خود را با همکاری اثرات سمی سیانید بر روی سلول های سرطانی اعمال می کنند.
از طرف دیگر, مقدار کمی از سیانید نیز به سمت سلول های سالم می رود که در اثر آنزیم رودانسه و در حضور سولفور تبدیل به ماده ای بنام تیوسیانات می گردد که نه تنها مضر نیست بلکه یک ماده ی شناخته شده ی طبیعی برای تنظیم فشار خون است. این ماده همچنین یک ماده ی بسیار ارزشمند برای سلامتی بدن به نام سیانوکبالامین یا ویتامین ب ۱۲ را تولید می کند. پس سیانید علاوه بر ویتامین ب ۱۷, یک منبع خیلی عالی و اساسی برای تولید ویتامین ب ۱۲ نیز می باشد.
پس بیماری سرطان قابل درمان و قابل پیشگیری است.

دکتر جمالزاده, پزشک, محقق و متخصص تغذیه بالینی

dr.jamalzadeh777@gmail.com

www.drjamalzadeh7.blogfa.com
مطالب مرتبط:

• رشد دوباره ی موهای ریخته شده بعد از سرطان
• استفاده از فناوری نانو در تشخیص لخته های خونی، سرطان و ایدز
• استفاده از فناوری نانو در پزشکی بسیار هیجان انگیز است
• ماست با تکنولوژی پیچیده می تواند بیماریها را تشخیص دهد
• آشنایی با نانو لوله های کربنی و کمکی که به پیشرفت علم می کنند