کمیسر امور کودکان و نوجوانان از مدارس خواست که برای مقابله با صدمات احساسی شبکه‌های اجتماعی بر دانش‌آموزانی که از مقطع ابتدایی به دبیرستان می‌روند، نقش موثرتری داشته باشند.
آنی لانگفیلد، می‌گوید: “تعداد زیادی از دانش‌آموزان در این مقطع سنی دچار اضطراب و تزلزل هویت می‌شوند و شیفته لایک ها و نظرات تاییدکننده هستند.”
تحقیقات او نشان می‌دهد که نوجوانان ۹ تا ۱۲ ساله به سختی می‌توانند با چنین تاثیری مقابله کنند.
گزارشی درباره تاثیرات شبکه‌های اجتماعی بر کودکان ۸ تا ۱۲ ساله نشان می‌دهد که بسیاری از کودکان به شدت وابسته به “لایک‌ها” و نظرات بقیه کاربران هستند و آن را نوعی تایید اجتماعی می‌دانند.
بر اساس این گزارش وقتی کودکان از مرحله دبستان به دبیرستان می‌روند، در حقیقت انگار “به لبه یک صخره” می‌رسند و در این سن ناگهان شبکه‌های اجتماعی برایشان در زندگی مهمتر می‌شود.
در این گزارش نمونه حرف‌های ۳۲ دانش‌آموز ۸ تا دوازده ساله آمده است. از جمله:
آیرون ۱۱ ساله می‌گوید: “اگر من ۱۵۰ تا لایک بگیرم خیلی باحاله، این یعنی آنها من را دوست دارند.”
آنا، ۱۱ ساله می‌گوید: “عکس‌هایم را ادیت می‌کنم تا مطمئن بشم که خوشگل به نظر می‌رسم.”
حسن ۸ ساله می‌گوید: “مادرم مدام از من با اسنپ چت عکس می‌گیرد، من این کار را دوست ندارم. حتما دوست ندارید که فامیل و دوستان‌تان از شما عکس بگیرند و منتشر کنند.”
بردیا ۱۱ ساله می‌گوید: “من یک دختر خیلی باحال را در شبکه های اجتماعی دنبال می‌کنم، او همه چیزهایی که دلم می‌خواهد را دارد، هدفم این است که مثل او بشوم.”
خانم لانگفیلد، از مدرسه‌ها و والدین خواست که کودکان را برای برخورد با “خطرات بارز” شبکه‌های اجتماعی در دوران دبیرستان آماده کنند؛ بخصوص که در این مقطع سنی است که اغلب آنها گوشی موبایل دارند.
“کودکان و نوجوانان در این سن به دنبال جمع کردن لایک هستند، به دنبال تایید دیگران هستند و به شدت نگران و مضطرب بودن یا نبودن در اینترنت هستند و احساس می‌کنند که نمی‌توانند رابطه‌شان را با جریان شبکه‌های اجتماعی قطع کنند چون به حضور اجتماعی آنها ضربه می‌زند.”
با وجود آن که اغلب شبکه‌های اجتماعی محدودیت سنی ۱۳ سال را برای استفاده کاربران تعیین کرده‌اند اما گزارش‌ها نشان می‌دهد که سه چهارم کودکان ۱۰ تا ۱۲ ساله در این شبکه‌های اجتماعی حساب کاربری دارند.
به گفته خانم لانگفیلد، حضور در شبکه‌های اجتماعی در حالیکه مزایای بسیاری برای کودکان دارد اما همزمان می‌تواند آنها را از نظر احساسی به شدت در خطر قرار دهد.
مادر یک نوجوان ۱۵ ساله می‌گوید که پسر نوجوانش دوست دارد که از چیزهایی که می‌خرد، عکس بگیرد و عکس آن را برای دوستانش منتشر کند : “نگاه کنید من چی دارم، نگاه کنید من چه کار می‌توانم بکنم.”
پدر یک نوجوان هم به استفاده خودش از شبکه های اجتماعی اشاره می‌کند و می‌گوید: “وقتی خودم از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنم، نمی‌توانم به آنها بگویم که استفاده نکنند.”
مادر و پدرها چه کار می‌توانند بکنند؟
یکی از مسئولان انجمن کودکان انگلستان، از پدر و مادرها خواست که با بچه‌هایشان درباره سایت‌ها و اپلیکیشن‌هایی که استفاده می‌کنند، رو در رو صحبت کنند.
“حتی می‌شود با هم فهرست دوستان آنها را با آنها مرور کنید و از آنها بپرسید که اشخاص مختلف را از چه راهی می‌شناسند.”
رئیس بخش “امنیت کودکان در اینترنت” موسسه خیریه ای می‌گوید که حرف زدن با بچه‌ها درباره فعالیت‌های آنلاین آنها، باعث می‌شود که آنها احساس کنند در صورتی که مشکلی یا نگرانی دارند می‌توانند روی مادر و پدرشان حساب کنند.
او می‌گوید که لازم است به بچه‌هایمان یادآوری کنیم که اغلب افراد تصویر مطلوبتری از زندگی خود را در شبکه‌های اجتماعی به تصویر می‌کشند و آنها نباید برای دست یافتن به چنین زندگی کامل و بدون عیب و نقصی خود را تحت فشار بگذارند.
مسئول یک سازمان خیریه هم که در زمینه مسائل روانی کودکان فعالیت می‌کند، می‌گوید که این وظیفه پدر و مادرهاست که درباره شبکه های اجتماعی به بچه هایشان آموزش بدهند.
او می‌گوید: “ما باید به نسل جوان کمک کنیم که بفهمند که ارزش‌های آنها فراتر از لایک‌ها، پسندیده شدن و نظرات منتشر شده در شبکه های اجتماعی است.”
