زاده: 3 آوریل 1924 اوماها، نبراسکا
فوت: 1 جولای 2004 لس آنجلس، کالیفرنیا
مینی بیوگرافی
مارلون براندو، بازیگر آمریکایی زاده ی 3 آوریل 1924 در اوماها ایالت نبراسکاست. او در ایلینویز بزرگ شد و پس از اخراج از آکادمی نظامی، به کانال کشی مشغول شد تا این که پدرش پذیرفت هزینه ی تحصیلش را بپردازد. براندو به نیویورک رفت تا در استودیو لی استراس برگ و زیر نظر استلا آدلر بازیگری بیاموزد. آدلر همواره به عنوان منبع الهام اصلی براندو شناخته شده و راه او را برای نقش آفرینی های بزرگ باز کرده. او پس از آغاز کارش در دهه ی40 و 50 از جمله ایفای نقش افسانه ای در فیلم A Streetcar Named Desire، بازیگری او با افت روبرو شد تا به بازی در فیلم «پدرخوانده» رسید و پس از آن دستمزدهای بالایی بود که برای نقش های کوتاه دریافت می کرد. او را فردی خود بزرگ بین می شناختند اما همواره به خاطر بازی های بی نقصش مورد احترام بوده است.
نقش های Broadway
آغاز راه او در Broadway، فیلم سانتی منتال I remember Mama به کارگردانی جان فن دروتن در سال 1944 بود. منتقدان برادوی سال 1946، او را برای ایفای نقش در فیلم Truckling Caf به عنوان پدیده ی بازیگری شناختند. در سال 1947، او شاخص ترین نقش استیج خود یعنی استانلی کووالسکی را در فیلم A Streetcar Named Desire ایفا کرد؛ فرد بو الهوسی که به خواهر خوانده ی خود تجاوز می کند.
پسر بد هالیوود
کار براندو در هالیوود با نقش سرباز جنگ جهانی دوم در فیلم The Men در سال 1950 آغاز شد. سال 51 در ورژن فیلم A Streetcar Named Desire ایفای نقش بسیار موفقی داشت؛ فیلمی که 4 جایزه اسکار را برد. کار بعدی او در فیلم ویوا زاپاتا نوشته ی جان اشتاین بک بود که زندگی امیلیانو زاپاتا را از یک شهروند تا یک انقلابی روایت می کند. پس از آن فیلم های جولیوس سزار و The Wild One را در کارنامه خود دارد؛ که در مورد دوم، نقش رییس یک گنگ موتورسوار را دارد.
پس از این ها، در فیلم «بر روی اسکله» نقش کارگر بار اندازی را بازی کرد که علیه سیستم اتحادیه کار نیویورک می جنگد.
در ادامه ی این دهه، او نقش هایی همچون ناپلئون بناپارت در فیلم شهوت، اسکای ماسترسان در Guys and Dolls، سرباز نازی در شیرهای جوان را ایفا کرد. در سال های 55-58 او به عنوان یکی از 10 بازیگر برتر باکس آفیس شناخته می شد.
سال های دهه ی 60 برای براندو بیشتر با افت همراه بود، خصوصا بازسازی فیلم Mutiny on the Bounty که حتی نصف هزینه ی ساخت هم فروش نداشت. خود بزرگ بینی او به اوج خود رسیده بود و از بدقلقی او در هنگام ساخت فیلم ها انتقاد می شد که سعی می کرده بخش هایی از فیلم نامه را عوض کند. براندو خارج از صحنه هم تغییر کرده بود، پرخور شده بود و از دست اندرکاران و دیگر بازیگران فاصله گرفته بود.
پدرخوانده
بازیگری او در سال 1972 و نقش دون کارلیونه در فیلم «پدرخوانده» ی فرانسیس فورد کاپولا احیا شد و جایزه ی بهترین بازیگر مرد را برایش به ارمغان آورد. هرچند او این جایزه را در اعتراض به نوع رفتار هالیوود با بومیان آمریکا نپذیرفت و در مراسم شرکت نکرد و به جای خود یک آپاچی بومی به نام ساچن لیتلفزر را به مراسم فرستاد (که بعدها نقش یک بومی آمریکایی را ایفا کرد).
دیگر نقش ها
براندو، سال بعد در فیلم جنجالی و تحسین برانگیز «آخرین تانگو در پاریس» بازی کرد. از آن جا به بعد، براندو دستمزدهای نجومی برای نقش های کوتاهی مانند فیلم سوپرمن و Apocalypse دریافت کرد. همچنین، او نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مکمل فیلم «فصل سفید خشک» در سال 1989 شد. از دیگر کارهای او می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- کمدی The Freshman
- دون جوان دو مارکو 1995 در کنار جانی دپ
- جزیره ی دکتر مویو 1996
- The Score 2001
فوت
مارلون براندو در سال 2004 در 80 سالگی بر اثر تصلب بافت های ریوی در بیمارستانی در لس آنجلس در گذشت. گرچه خود بزرگ بینی براندو به چشم همه آمده بود اما قضاوت درباره ی او از روی ظاهر و صرف نظر از کارهایش، نابجاست. ایفای نقش او در فیلم A Streetcar Named Desire همگان را به زانو در آورد و گستره ی نقش هایی که بازی کرده، شاهدی است بر توانایی او در کاوش جنبه های بسیاری از روح انسان است.
ترجمه: میلاد خراسانیان
مطالب مرتبط:
