روزى امير مؤ منان (ع) به قصد سرزمين تاريخ ساز صفين براى مبارزه با قهرمانان ظلم و جنايت معاويه، از كنار اين ايوان گذشت.
بقاياى عظيم ساختمان هاى ساسانيان را مشاهده كرد، يكى از همراهان از روى عبرت اين شعر را خواند:

يعنى: باد بر ويرانه هاى خانه هايشان مى وزد، گويا آن ها فقط چند روزى نوبت داشتند كه در اين تالار بنشينند و نشستند و گذاشتند و گذشتند.

على (ع ) فرمود چرا اين آيات را نخواندى:
(كم تركوا من جنات و عيون و زروع و مقام كريم و نعمة كانوا فيها فاكهين كذلك و اورثناها قوما آخرين فما بكت عليهم السماء والارض و ما كانوا منظرين.)
(چه بسيار باغ ها و چشمه سارها و كشتزارها و جايگاهى ارجمند و نعمتى كه در آن شادمان بودند، بجا گذاشتند، اين چنين است رسم روزگار كه ما آن ها را به قومى ديگر ميراث داديم، آنگاه آسمان و زمين بر آن ها نگريست و از مهلت دادگان نبودند)(سوره دخان آيه 25 – 29)
سپس فرمود:
براستى كه اينها وارث پيشينيان بودند، ولى طولى نكشيد كه ديگران وارث آن ها شدند، نعمت هاى الهى را سپاسگزارى نكردند، در حال معصيت، دنيا از آنان ربوده شد، اى مردم! كفران نعمت نكنيد تا مبادا بر شما نقمت (و بلا) فرود آيد.(سفينة البحار)
از جمله كسانى كه هنگام عبور از كنار اين ايوان خاطره عبرت آميز خود را در ضمن قصيده اى مجسم ساخته است، حكيم خاقانى شروانى شاعر معروف قرن ششم است، وى همراه كاروان حج، هنگام مراجعت از كعبه به شروان، وقت عبور از مدائن اين قصيده را در وقت مشاهده اين ايوان سروده است:

برگرفته از کتاب داستان باستان، آية الله حسين نورى

مطالب مرتبط:

• سخنانی از حضرت علی (ع)
• دو عامل پیروزی اسکندر- حکایاتی از حکیم سعدی
• نتيجه نيكوكارى – حکایتی از حکیم سعدی
• اندوه سرمایه داران گناهکار

<< صفحه قبل