ولادت و علائم ظهور حضرت حجت بن الحسن، امام زمان صلوات الله علیه
ولادت امام زمان (ع)
شیخ جلیل القدر علی بن الحسین بن بابویه، صدوق (رحمة الله) در کمال الدین در مورد ولادت امام زمان (ع) می نویسد: حکیمه عمه امام حسن عسکری (ع) در حدیثی از ولادت حضرت حجت ارواحنا فداه می گوید:
پس از آن که امام حسن عسکری (ع) مژده تولد فرزندش امام زمان (ع) را به من داد و فرمود: “امشب را نزد ما بمان” و من نیز امتثال امر نموده و در خدمت نرجس خاتون (ع) بودم. من آن شب پیوسته تا طلوع فجر مراقب آن بانوی بزرگوار بودم، او کنار من آرام خوابیده بود و از پهلویی به پهلویی نمی گشت، نزدیک طلوع فجر بود که ناگاه با ترس و لرز از خواب پرید، من به سوی او رفته و او را به سینه چسبانیدم و بر او نام خدا را خواندم.
امام حسن عسکری (ع) با صدای بلند فرمود: (عمه) سوره “انا انزلناه فی لیلة القدر” را بر او بخوان.
من همچنان که آقا فرموده بود، سوره را بر او می خواندم، متوجه شدم که آن جنین نیز از شکم مادرش به همراه من می خواند و بر من سلام کرد. وقتی صدای او را شنیدم، ترسیدم و شگفت زده شدم.
امام حسن عسکری (ع) صدا زد: (عمه) از کار خدا در شگفت مباش! به راستی که خداوند متعال ما را از دوران کودکی با حکمت گویا ساخته و در دوران بزرگی حجت خود در روی زمین قرار می دهد.
ناگهان گویی پرده ای میان من و نرجس (ع) زده شد. به همین جهت، فریادزنان به سوی امام حسن عسکری (ع) دویدم. امام (ع) فرمود: عمه برگرد که به زودی او را در جای خودش خواهی دید.
دیری نگذشت که پرده کنار رفت و نوری از نرجس (ع) می درخشید. در این هنگام کودکی دیدم که سر به سجده گذاشته، وقتی سر از سجده برداشت، روی دو زانو نشست و انگشتان سبابه خود را به سوی آسمان گرفت و گفت: گواهی می دهم که معبودی جز خدا نیست، یکتاست و شریکی ندارد و به راستی که جدم حضرت محمد(ص) پیامبر خداست و پدرم امیر مؤمنان است.
من آن کودک زیبا را بغل کردم و خدمت امام (ع) آوردم. آن کودک به پدر بزرگوارش سلام داد. امام (ع) نیز او را گرفت در حالی که مرغانی چند بالای سر آن حضرت در پرواز بودند، امام (ع) زبان مبارک در دهان فرزندش گذاشت، و او می نوشید. آنگاه رو به من کرد و فرمود: (عمه) او را نزد مادرش ببر تا شیرش دهد، بعد نزد من بیاور. (به گفته امام حسن عسکری (ع) آن پرنده روح القدس بود که مراقب امامان (ع) است، که آنها را موفق و استوار می دارد و با علم و دانش پرورش می دهد.)
وقتی مجددا کودک را نزد امام (ع) بازگرداندم، هنوز پرندگان بالای سر حضرتش در پرواز بودند، حضرت یکی از پرندگان را صدا زد و فرمود: این کودک را ببر و نگهداری کن و هر چهل روز نزد ما برگردان.
وقتی حضرت نرجس (ع) این صحنه را دید گریست. امام (ع) به او فرمود: آرام باش! او جز از تو شیر نمی خورد که شیر از دیگران برای او حرام است و به زودی به سوی تو بازگردانده می شود همان گونه که موسی (ع) به مادرش برگردانده شد.
بعد از چهل روز نزد امام حسن عسکری (ع) شرفیاب شدم دیدم کودکی در برابر آن حضرت راه می رود عرض کردم: آقای من! این کودک که دو ساله است؟ امام (ع) فرمود: همانا فرزندان پیامبران و جانشینان آنان که دارای مقام امامت و پیشوایی هستند رشد و نمو آنان با دیگر کودکان فرق دارد. کودکان یک ماهه ما، همانند کودکان یک ساله دیگران است.
علائم ظهور امام زمان (ع)
در کتاب منتخب البصائر می نویسد: در پایان یکی از خطبه های علی (ع) اشاره ای به زمان ظهور حضرت مهدی (ع) نموده و می فرماید:
(آنگاه که حضرتش ظهور کرد…) به سوی مصر می رود بالای منبرش قرار می گیرد و برای مردم خطبه می خواند، پس به زودی زمین با مژده عدل بشارت داده می شود و آسمان باران خویش را می بخشد. درختان میوه می دهند و زمین گیاهانش را برای مردم عرضه می کند، زمین برای اهل آن زینت داده می شود، مردم از درندگان در امان می شوند تا جایی که در میان راه همانند چهارپایان می چرند، علم و دانش در دل های مؤمنان قرار می گیرد، تا جایی که مؤمنی نیازمند دانش برادرش نمی شود.
امام باقر (ع) فرمود: پس از امام حسین (ع) نه نفر امام از ما خاندان هستند که نهمین آنها قائم آنها بوده و او برترین آنان خواهد بود.
امام صادق (ع) می فرماید: علم و دانش 27 حرف است، آنچه تاکنون همه پیامبران آورده اند دو جزء بیشتر نبوده، وقتی قائم (ع) قیام نماید 25 حرف دیگر را آشکار می نماید و در میان مردم پخش می کند و به ضمیمه دو حرف دیگر، 27 حرف علم در میان مردم پخش و نشر می گردد.
در کمال الدین و بحارالانوار آمده است، امام سجاد می فرمایند: همانا برای قائم ما (ع) دو غیبت است که یکی از دیگری طولانی تر است، غیبت اول، شش روز و شش ماه و یا شش سال است. غیبت دیگر، آن چنان طولانی می شود که بیشتر قائلین به امامت وی، از او بر می گردند و کسی ثابت نمی ماند جز افرادی که یقین قوی و شناخت صحیح داشته باشند و در مورد آنچه ما دستور داده ایم برای خودحرجی نبینند، و تسلیم ما اهل بیت (ع) باشند.
منظور از “شش روز” شاید اشاره به دگرگونی احوال آن حضرت در طول دوران غیبتش است که شش روز، جز افراد خاصی از بستگانش از ولادتش مطلع نشدند، آنگاه پس از “شش ماه”، سایر خواص آگاه شدند و پس از “شش سال” به هنگام شهادت پدر بزرگوارش، ار آن حضرت آشکار گردید و بسیاری از مردم از وجود آن حضرت مطلع شدند.
در کتاب “صراط المستقیم” آمده است: امام صادق (ع) می فرماید: پیش از قیام حضرت قائم (ع) مردم در اثر گناهان خویش در تنگنا قرار می گیرند، در آسمان سرخی پدید می آید، در بغداد و بصره زمین فرو می رود و خسف می شود، در آن دو شهر خون هایی ریخته می شود، خانه ها ویران می گردد و مردمان آنها نابود می شوند، از این جهت ترس و وحشتی عراق را فرا می گیرد که آرامش از آنها سلب می گردد.
بدر بن خلیل می گوید: امام باقر (ع) می فرماید: پیش از قیام قائم (ع) دو علامت خواهد بود که از زمان هبوط حضرت آدم (ع) واقع نشده: خورشید گرفتگی در نیمه ماه مبارک رمضان، و ماه گرفتگی در آخر آن.
امام باقر (ع) می فرمود: همانا قائم (ع) سیصد و نه سال حکومت می نماید، همان گونه که اصحاب کهف آن مدت را در غار ماندند. آن حضرت زمین را از عدل و داد پر می کند همچان که از ستم و جور انباشته شده باشد و خداوند شرق و غرب زمین را برای او فتح می کند و آن قدر از مردمان به قتل می رساند که جز دین محمد (ص) باقی نمی ماند، آن حضرت به روش حضرت سلیمان بن داوود (ع) حکومت می نماید.
نظر شما چیست؟
پرسش های خود را در بخش پرسش و پاسخ مطرح کنید