برخی والدین، فرزندانی با رفتار تهاجمی زننده دارند و یا فرزندانی که در مقابل هر حرف و حرکت بزرگترها به جدل، جر و بحث و مشاجره می پردازند. شاید گمان برده شود که تربیت والدینشان موثر نبوده یا باعث شده رفتارهای منفی فرزندشان افزایش یابد. با این حال این سوال مهمی است که آیا مشکلاتی در روش تربیتی والدین وجود دارد یا ذات طبیعی بچه به همان گونه است؟
می دانید ریشه رفتار جدلی و تهاجمی کودک، بحرانی و انتقادی است، اما تقریبا بیشتر مشکلات به این بر می گردد که چگونه به چنین رفتاری واکنش نشان می دهید.
والدین باید بدانند که چه زمانی با هم هماهنگ باشند و چگونه رفتارهای تهاجمی و جدلی کودک را ادب کنند.
از دادن پیامهای متناقض و در هم ریخته اجتناب کنید
به عنوان یک تیم با همسرتان کار کنید و یا در مورد افراد دیگری که از کودک شما مراقبت می کنند باید مطمئن شوید که کودک پیام هماهنگی با رفتارش دریافت می کند.
زمانی که کودک به طور عمدی رفتار تهاجمی یا جدلی دارد او را ادب کنید. اگر او را تادیب نکنید یا در برخی موارد در مقابل بدرفتاری او کوتاه بیایید، ممکن است او را گیج کرده و این پیام را به او القا کنید که رفتارهایش گاهی قابل قبول هستند اما نه در همه وقت.
برای مثال، اگر کودک شما نسبت به مربی اش گستاخ و جسور است مربی اش او را توبیخ و تنبیه می کند، اما اگر شما توبیخ نکنید، به او می فهمانید که “اگر مدرسه ات اجازه بی تربیتی به تو نداده است ما اینجا در خانه این اجازه را به تو می دهیم”!
بدانید چه زمانی باید کودک را تربیت و ادب کنید
بپذیرید که فرزند شما یک کودک است. رفتارهای بد بچگانه اش را تحمل کنید. او باید از دوران کودکی خود لذت ببرد، اما برخی رفتارها که در دنیای بزرگترها بیجا و نامناسب است در دنیای بچه ها خوب و مناسب است. ناپختگی بچه اغلب سبب رفتارهای زننده و منفور می شود.
مهم است که بین رفتارهای جسورانه عمدی و رفتارهای بچگانه فرق بگذارید. قبل از ادب کردن بچه، فکر کنید.
با کلمات و صحبت کردن او را توجیه کنید
به تفصیل برای کودک شرح دهید که چرا از فلان رفتارهای ناشایستش باید پرهیز کند. کودک را متوجه مشکلات به وجود آمده بعد از انجام این چنین رفتارها کنید و این کار را با انجام رفتار شایسته مناسب سن او انجام دهید.
برای مثال، زمانی به کودک کوچکتر خود می گویید که جر و بحث و مشاجره، پاسخ شایسته و خوبی برای یک دستور و فرمان بزرگترها نیست، فرمانی مثل “اتاقت را تمیز کن” باید برای او مهم جلوه کند، برعکس این حرکت نیز صدق می کند “چه احساسی دارید وقتی از کودک، عصبانی هستید و او از شما می خواهد که برایش شام درست کنید؟!”
اما در مورد یک نوجوان، او را متوجه نتیجه رفتار ناپسندش کنید، مثلا دادن مسئولیت بیشتر یا انجام کارهای روزانه ای که در منزل بر عهده دارد.
به عنوان والد عمل کنید
جلودار و پیشرو باشید و از احساسات واکنش دار اجتناب کنید. یک بچه جدلی برای کارش دلیل و استدلال می خواهد، اما فرض بر این است که او می تواند برای شما در موقعیت و شرایط یکسان دلیل آورد.
بر طبق نظر سازمان والدینی، که گروهی از مشاوران، مربیان و معلمان در کالیفرنیا هستند، زمانی که با بچه تان گفتگو می کنید، به او بفهمانید که او قدرت و توانایی دارد در مقابل تصمیمات شما بحث و گفتگو کند. در این مسابقه، با او بازی کنید، از نظر او حمایت کنید که بچه شما می تواند در نظر شما نفوذ کرده و تاثیر گذار باشد.
از موضع قدرت خود به عنوان یک والد عقب نشینی نکنید و در این موقعیت ثابت قدم و پایدار باشید.
ترجمه: سمیه مظفری
نظر شما چیست؟