براستی گاهی که انسان تاریخ را ورق می زند، با ملاحضه بعضی از فرازها در شگفتی فرو می رود، برای اینکه شاهدی در این مورد ارائه دهیم، موضوع دیوار چین را از تاریخ بیرون می آوریم و در این باره می اندیشیم:

بلندی این دیوار 9 تا 12 متر است.

عرض پایه آن 10 متر است.

طول دیوار به عقیده چینی ها، چهار هزار کیلومتر است!

در فاصله هر چند متر، برجی بر روی دیوار به منظور دفع دشمن و تسلط کامل بر کشور پهناور چین بنا گردیده است.

این دیوار از، آن تونک واقع در قسمت علیای خلیج لیاتوتونک شروع شده و مانند حصار دایره ای، گردش کرده و در نزدیکی بندر فعلی یونک ینک به دریا متصل شده و باز از آنجا شروع شده و از شمال پکن به دو قوس تقسیم شده و کشوری را در درون خود قرار داده است، و در نزدیکی رود زرد دو قوس یکدیگر را قطع کرده و در یک رشته به ساحل رود زرد در مغرب چین پایان یافته است.

این دیوار در عبور خود از کوه هایی که در 3 هزار متر ارتفاع دارد و از دره های عمیق نشیب و فراز گرفته است.

دیوار مذکور دارای دو دروازه است، یکی از آن ها طرف چین فعلی که اختیارش بدست چینی ها است قرار گرفته و دیگری سمت تون کن که در اختیار تون کنی ها است می باشد.

چندی قبل در جرائد نوشتند: مارشال تیتو رهبر یوگوسلاوی از دیوار چین دیدن کرد، فاصله پایتخت چین (پکن) را از دیوار بزرگ طی 90 دقیقه با اتومبیل طی کرد، مسئولان چینی که همراه تیتو بودند، گفتند: این دیوار تنها چیزی روی زمین است که از ماه دیده می شود.

عجیب اینکه: در مدت ساختن این دیوار، چهارصد هزار کارگر تلف شده اند و تنها پانصد هزار نفر مامور ساختمان سنگرهای آن در مدت ده سال بوده اند. برای حفظ آن دیوار، تا چندی قبل یک میلیون نفر سرباز، دست به کار حفاظت و حراست بودند.

و در تقویم های چینی، فرمانی که در آن زمان بوده، ترسیم شده و متن فرمان این است: اگر میخی لای درز سنگی، قابل کوبیدن باشد گردن سازنده آن قسمت باید قطع شود.

آنانکه با ساختن چنین دیواری، گرچه توام با تلف شدن هزاران بینوا باشد احساس آرامش و پناه می کردند، اینک آیا می توانند جلو حشره کوچکی را که از سوراخ بینیشان بالا می رود بگیرند؟ آری حتی یک حشره کوچک فرمان آن ها را نمی برد این است وضع دنیا، روزگار قدرت ها چقدر زود سپری می شود.

از اينرو است كه پير پيامبران حضرت نوح (ع ) درباره دنيا چنين مى گويد:
«وجدت الدنيا كبيت له بابان دخلت من احدهما و خرجت من الاخر»
دنيا را چنين يافتم كه داراى دو در است از يك در آن داخل شدم و از در ديگر آن بيرون رفتم. (بحار- ج 15).

برگرفته از کتاب داستان باستان، آية الله حسين نورى

مطالب مرتبط:

• نگاهی به تخت جمشید
• ایوان مدائن یا آینه عبرت
• دو عامل پیروزی اسکندر- حکایاتی از حکیم سعدی
• مور همان به که نباشد پرش – حکایتی از حکیم سعدی